De Mustang en de politiek: de Tuskegee Airmen

"A coloured soldier cannot think fast enough to fight in armour"

Aldus Generaal Patton in WO2, die man die je de Norman Schwartzkopf van WO2 zou kunnen noemen, in een beruchte quote van zijn mening over segregatie in het leger. Hiermee kan je eigenlijk wel de houding van de Amerikaanse legerleiding samenvatten bij de aanvang van WO2.

Niet dat zwarten geweerd werden. Maar de rollen die ze konden vervullen zou je kunnen samenvatten als de "conciërges van de oorlog": de blanke man vocht, de zwarte kookte zijn eten, repareerde zijn voertuigen, etc. Er waren bij aanvang van de oorlog vijf zwarte onderofficiers. Drie van hen waren kapelaan. Geen enkele zwarte soldaat heeft bij leven de Medal of Honor uitgereikt gekregen, degenen die hem postuum ontvingen kregen hem pas decennia nadien.

In vrijwel elke oorlog worden maatschappelijke processen echter losgemaakt of gekatalyseerd. Dit gold ook voor de emancipatie van de zwarte soldaat. Niet omdat de legerleiding nou zo progressief was ingesteld, maar meer om andere redenen, bijvoorbeeld tekort aan mankracht. Bovendien meldden zwarten zich veel massaler aan dan verwacht, om allerlei redenen. Trots was er natuurlijk één van, maar ook ambitie en eenvoudig patriottisme: het was ook hún land.

De Tuskegee Airmen

De eerste klas getrainde kadetten, Tuskegee Airfield 1942.

Door dit samenspel van krachten was de legerleiding min of meer gedwongen toch zwarten toe te laten op combat positions. Dat gebeurde bij de landmacht in de vorm van de Black Panthers, het eerste zwarte tankbataljon, en in de vorm van de Tuskegee Airmen (TA), het eerste zwarte jachtsquadron. De naam Tuskegee komt van het vliegveld waar ze getraind werden. Net als de Panthers stond elk zwart regiment nog steeds onder leiding van een blanke. Het eerste (maar niet enige) vliegtuig waarin ze de lucht in gingen was de Mustang. De Mustangs van de TA werden in een herkenbare uitvoering met rode staart geschilderd, ze werden om die reden ook de Red Tails genoemd. 

Red Tail Mustang.

De eerste missies van de TA bestonden uit het escorteren van bommenwerpers vanuit bases in Italië. Net als hun Panther-collega's aan de grond voelden ze natuurlijk dat de ogen van heel Amerika op hen gericht waren. Ze bleken in geen enkel opzicht onder te doen voor hun blanke wapenbroeders. 

Het succes van de TA lag in hun snelle samenwerking en de ingenieuze bevelvoering van hun commandanten, waardoor met weinig vliegtuigen relatief grote vijandelijke formaties afgewend konden worden. Verder ligt het voor de hand dat piloten die zoveel tegenwerking hebben willen verdragen, bijzonder gemotiveerd zullen hebben moeten zijn. Uiteraard was de Amerikaanse regering niet te beroerd om een propagandasucces uit de TA te slaan; zie de poster onder. Toch was aan bepaalde dingen nog duidelijk te maken hoe de rassenverhoudingen lagen: een blanke piloot mocht na 50 missies naar huis, de TA vlogen er gemiddeld 70.

Propagandaposter; 1943.

Na de oorlog

Het was duidelijk dat de Amerikaanse legerleiding haar ogen niet meer kon sluiten voor de gelijkwaardigheid van de zwarte soldaat. De TA werden als apart regiment opgeheven, de vliegtuigen en piloten werden bij reguliere onderdelen ondergebracht. De weg naar assimilatie was echter nog lang. Pas in 1948 zou president Truman segregatie in het leger volledig opheffen. Deze orders bleken op lokaal niveau zoals regionale bases bovendien vrij gemakkelijk genegeerd te worden.

De iconische status van de TA in de geschiedenis van de VS maakte natuurlijk dat romantisering op de loer lag. In '45 schreef de Chicago Defender dat de TA in hun 200 escorte-missies geen enkel bommenwerperverlies zouden hebben geleden. Dit werd door veel mensen vrij klakkeloos overgenomen. Pas toen na 2000 de officiële documenten 'declassified' werden, wees deskundig onderzoek door historici uit dat dit een mythe was - de TA hebben 27 bommenwerpers verloren. Evengoed was het gemiddelde van alle P-51-squadrons 46 - nog steeds een uitmuntende prestatie.

Het Distinguished Flying Cross, een onderscheiding voor "heroism or extraordinary achievement while participating in an aerial flight" is 96 maal uitgereikt aan de TA - aan één piloot zelfs tweemaal. Hiernaast zie je een origineel staartvlak van een Red Tail, gesigneerd door alle in 2000 nog bekende in leven zijnde TA. De Korea- en Vietnamoorlog zouden er uiteindelijk toe leiden dat de zwarte soldaat een volledig geaccepteerd fenomeen binnen de strijdkrachten werd.